فیلم بازیکن شماره یک آماده 2018 Ready Player One: خیال‌ِ واقعیت

(ترکیب جادویی خیال و واقعیت . Ready Player One) استیون اسپیلبرگ درکنار اشخاصی مانند (ریدلی اسکات، جیمز کامرون، مارتین اسکورسیزی و…) جز معدود کارگردانانی درتاریخ سینماست که گویا واژگانی نظیر کهنسالی، احتیاط در شغل و محافظه کاری درتفکر و دیگر تعابیر اینچنینی برایش تعریف نشده است.

اسپیلبرگ که با ساخت (آرواره ها، ای تی، پارک ژوراسیک و ایندیانا جونز و…) به قدر کافی بر سینما دوستان و کارگردنان دیگر اثرگذار بوده است با ساخت واپسین اثرش (بازیکن شماره یک آماده) بار دیگر به جهان کنونی ثابت می‌کند هنوز هم همچون کودکی رویا پرداز و سخت کوش در پی کشف دنیاهای تازه و خلق لحظاتی سرگرم کننده برای هنرهفتم است. حین تماشای سکانس‌های اکشن و تماما دیجیتالی این فیلم بعید است باورکنید این فیلم را یک انسان هشتاد ساله ساخته است و فیلم چنان طوفانی آغاز می‌شود و چنان پرتلاطم پایان می‌پذیرد که متوجه گذر زمانی نزدیک به سه ساعت نمی‌شوید!

بازیکن… فیلم این زمانه است بدان معنی که در روزگاری که زندگی انسان‌ها (چه در کشور پیشرفته ای همچون آمریکا و چه در کشورهای جهان سومی مانند کشور خودمان) به شدت درگیر فضای مجازی و سرگرمی‌های دیجیتال است دیدن این فیلم ارزشمندتر است. شهروندان ساعات زیادی را خارج از فضای حقیقی در اینترنت زمان صرف می‌کنند و حتی در بازی‌های کنسولی نیز به سمت آثار واقعیت مجازی رفته اند و خود را درگیر چالش‌های نوظهور می‌کنند این فیلم یک تجربه به روز و دیدنی به شمار می‌رود.

بازیکن .. البته به نظرم برای مخاطب کشورهای ضعیف و عقب مانده تر دنیا لذت بخش‌تر هم هست. چرا که تمام آنچه در قاب فیلم می‌گذرد میتواند به نوعی آمال و آرزوی شهروند چنین کشورهایی باشد. بازیکن… البته با تمام شگفتی های تصویری خویش (که بعد از آواتار شاید بهترین نمونه سینمایی باشد) و با تمام سکانسهای اکشن درست و هیجان انگیزش (همچون ادای دینش به درخشش کوبریک و مسابقه خیابانی ابتدایی خود) و با وجود تمام تکنیک ها و زرق و برقش به نظرم فیلم آنچنان ماندگاری (حداقل در کارنامه کارگردانش) نخواهد شد و واژه یکبارمصرف برای آن مناسب است. درواقع این فیلم هم به همان سندرومی دچار است که اغلب فیلم‌های این سال‌ها بدان مبتلا هستند و بعید است درسالیان بعد هم از آن‌ها سخنی شنیده شود.

شخصیت پردازی‌های تخت، روابط تک بعدی، داستانی قابل پیش بینی و افت در روایت (به ویژه در یک سوم پایانی که شامل گره گشایی اصلی داستان و اکشن نهایی هم می‌شود) فیلم را در حد اثری صرفا خوب و خوش رنگ ولعاب نگه می‌دارد که البته از دیدن تریلر های آن قبل از اکران نیز قابل پیش بینی بود. اسپیلبرگ و عواملش تمام تلاش و همت خویش را به کار بسته اند تا بلاک باستری عظیم و تماشایی خلق کنند که خوشبختانه موفق هم شده اند اما این فیلم هم به مانند خیل عظیمی از دیگر فیلم‌های غول آسای تابستان جز چند سکانس اکشن عالی و بافت بصری رنگارنگ و جذاب خاطره دیگری نخواهد ساخت. تصمیم تماشای آن با خودتان.

همچنین ببینید: دانلود فیلم » دانلود فیلم ایرانی » نقد فیلم » وبلاگ