(و تو چه میدانی که پشت آن مه چیست The Mist) طوفانی ناگهانی از راه می‌رسد. درختان کنده می‌شوند. برق و خطوط تلفن یکی پس از دیگری قطع می‌گردند و مردم شهری کوچک بدون آنکه حتی لحظه ای به ذهن خوش خیالشان برسد که چه سرنوشت شومی در انتظار آن‌هاست برای تهیه اقلام مورد نیاز خویش به فروشگاهی بزرگ می‌روند و رفته رفته زمزمه ها و حرف‌های زیرلب و پنهانی شکل می‌گیرند و …

فیلم درخشان و فراموش نشدنی (مه) اثر هنرمند بزرگ (فرانک دارابونت) دارای شاخصه های مهمی است که باعث گردیده هرچند وقت یکبار آنرا با دقت تماشا کنم و هر بار از تماشای اجرای درخشان آن لذت ببرم. فیلم مه ازهمان نخستین دقایق با شروع کنجکاو برانگیز خویش مخاطب را باخود همراه ساخته و در ادامه با پرداخت منطقی و به اندازه از موقعیت داستانی و شخصیت‌های خویش تبدیل به یکی از بهترین آثار تولیدی از نوشته های (استیون کینگ) می‌شود.

مه موفق می‌شود همزمان حس تعلیق و تشویش بیننده را نسبت به محیط داخلی فروشگاه و هم نسبت به وجود ناشناخته های دنیای بیرون حفظ کند و در این راستا به تمام جزییات بها می‌دهد. کاملا آشکار است وقتی پای نوشته های آقای کینگ درمیان باشد ترس مخاطب باید بین انسان و هیولا تقسیم شود! انسان‌های این فیلم در برخی لحظات به خوبی جای نیروهای اهریمنی و ماورایی ایفای نقش می‌کنند و نفس را درسینه مخاطب حبس می‌نمایند.

تجمع دسته ای از انسان‌ها که ترس از ناشناخته ها همچون خوره به جانشان افتاده و واژه امید و رستگاری برایشان رنگ باخته مجال مناسبی را در اختیار فرانک دارابونت قرار داده تا مخاطب را در فضایی بسته از خفقان و التهاب نگه دارد و صبر و شکیبایی وی را بیازماید. مه اما همانطور که پیش‌تر نیز گفتم تنها به ترس از انسان‌های پریشان احوال و غیرقابل پیش بینی اکتفا نمی‌کند و با نمایشی ترسناک از مخلوقاتی چندش آور دربخش هیجان‌انگیز و پرتحرک خویش نیز نمره قبولی دریافت می‌کند.

بدون شک نخستین مواجهه با سکانس‌های اکشن و تعقیب و گریز این فیلم آدرنالین خونتان را درحد انفجار بالا می‌برند و کاری می‌کنند این موجودات اجازه ورود به کابوس‌های شبانه شما را نیز داشته باشند! (سکانس حمله شبانه به فروشگاه و غافلگیری داروخانه از این دست سکانس‌ها هستند) مه اما برگ برنده ای دارد که درصد زیادی از تولیدات مهم سینمایی دنیا از آن بی بهره هستند و آنهم پایان بندی درخشان اثر است. این پایان بندی که به اعتقاد بنده جز بهترین پایان بندی‌های تاریخ سینماست (در کنار روشنایی‌های شهر، پاپیون، گلادیاتور، دانی دارکو و….) باعث می‌شود ارزش و عیار فیلم مه بالاتر از آثار همرده خویش قرار گیرد.

مه فیلمنامه هوشمندانه ای دارد و درچند پرده رفته رفته به نقطه اوج خویش می‌رسد و در این بین به بخش میانی که طبیعتا مهمترین قسمت کار هست نیز بیشترین بها را می‌دهد. مه این فیلمنامه را با کارگردانی دقیقی همراه می‌کند (دکوپاژ کارگردان در اکشنها، چگونگی بهره گیری از موسیقی و افکت‌های صوتی در فیلم، شکار نماهای ماندگاری همچون نماهای دلهره آور پایانی داخل ماشین و رسیدن به میزانسن‌های مضطرب کننده ای همچون سکانس قتل یکی از افسران جوان به دست مردم) و تبدیل به یکی از درخشان‌ترین تریلرهای قرن جدید می‌شود. مه اثر دست کم گرفته شده ای است که گذر زمان برارزش آن خواهد افزود.
همچنین ببینید: فیلم » فیلم ایرانی » نقد فیلم » وبلاگ